Tsitsikamma NP

Vandaag gaan we een nieuwe poging ondernemen om Tsitsikamma in te gaan. Eerst een ontbijtje scoren wat in de prijs inbegrepen is (we blijven nog steeds hollanders). We nemen plaats in het petieterig restaurantje op het terrein, wat bijna vol zit. Er staat een heerlijke fruitcocktail, goed voor de vitaminen, en een kaasmuffin (niet door al mijn  reisgenoten gewaardeerd) klaar. Daarna aanvallen op het bescheiden, maar in alles voorzienend, buffetje. Tijdens het lopen naar het bufet contact met een jongen wiens moeder Nld is en vader Zuid-Afrikaan. Geboren en getogen in Zuid-Afrika maar nu al 4 jaar wonend in Haarlem en werkzaam bij Wagamama in Amsterdam. Voel me net weer een backpacker: leuk,En zo komt het dat we, zonder te vol gegeten te zijn, met de auto naar Tsitsikamma rijden: vandaag gaat het lukken!

Na 15 minuten rijden arriveren we bij het NP... in een file. Snel wordt duidelijk hoe deze ontstaat: een inefficint systeem van invullen van gegevens en onduidelijkheid over waar te betalen houdt weer een flink aantal mensen aan het werk. Dat heeft ook wel wat en we zijn tenslotte op vakantie dus geen verhoogd adrenaline-gehalte. Al luisterend naar Harry Potter ‘kruipen’ we richting de slagboom en rijden tenslotte het park in.

Door mijn enthousiasme rijd ik eerst een verkeerde weg op, een zandpad. Omdraaien en dan echt het park in. Er zijn walkingtrails, mogelijkheden tot kamperen (hutje, mutje en helemaal vol) en een restaurant en shop. We gaan voor de waterfallstrail. Na het parkeren van de auto lopen we langs de camping, waar we als daggasten worden geweerd, richting de start van de wandeling. Dit keer lijkt de hike relaxt: in de schaduw met weinig rotsen. De oceaan is hier ruig en spettert hoog tegen de rotsen waar ik uren naar kan kijken maar dat schiet natuurlijk niet zo op. Na 45 minuten volgen helaas toch klauterpartijen en als we over 3 stammetjes over een klif moeten lopen ga ik met Isabel, die lang blijft mopperen want geen waterval gezien, terug. Onderweg komen we een wilde blauwe duiker (minhertje zo groot als een golden retriever) tegen. Met de foto waarop Isabel met dit diertje staat probeer ik haar vrolijk te stemmen wat enigszins lukt. Eenmaal terug bij de auto lopen we door naar het restaurant met prachtig uitzicht over de woeste oceaan, en gaan daar maar vast wat eten. 

Als we terug lopen naar de auto komen we daar Edwin, Casper en Sophia tegen. Casper heeft de bokkepruik op: ze zijn door Sophia net niet bij de waterval gekomen. We nemen nu de auto richting het restaurant. Onderweg worden we tegen gehouden door parkeerwachters maar als we zeggen dat ik ze er afzet kunnen we door. Ook hier weer inefficientie ten top: voldoende parkeergelegenheid dichtbij het restaurant. De stemming van E, C en S verbetert als de bloedsuikerspiegel wordt opgekrikt. Hierna gaan we voor de Suspension bridge walk: half uurtje met weer magnifiek uitzicht.

Deze wandeling maken we met z’n 5-en en ook de kids zijn enthousiast. Na het genieten lopen we terug en gaan de kids weer pootje baden op het mini-strandje. Zeiknat, want ook hier is de oceaan ruig, nemen we de kinders mee naar huis. Na de boterham een spelletje Saboteur, waarin Isabel eindelijk een gelukkige hand heeft, leest idereen een boek en is het tijd om te gaan slapen: goeie nag!